کد مطلب:187864 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:266
بهترین دارو و درمان
محمد بن مسلم در ضمن حدیثی حكایت كند:
روزی در مدینه بیمار بودم، امام محمد باقر علیه السلام توسط غلامش ظرفی كه در آن شربتی مخصوص قرار داشت و در پارچه ای پیچیده بود، برایم فرستاد.
وقتی غلام آن شربت را به من داد، گفت: مولا و سرورم فرموده است: باید برای درمان و علاج بیماری خود، آن را بنوشی.
هنگامی كه خواستم آن را بنوشم، متوجه شدم كه آن شربت بسیار خوشبو و خنك است.
و چون شربت را نوشیدم، غلام گفت: مولایم فرموده است: پس از آن كه شربت را نوشیدی، حركت كن و نزد ما بیا.
من در فكر فرو رفتم كه چگونه به این سرعت خوب شدم؟!
و این شربت چه داروئی بود؟ چون تا قبل از نوشیدن شربت قادر به حركت و ایستادن نبودم.
به هر حال حركت كردم و به حضور امام علیه السلام شرفیاب شدم؛ و دست و پیشانی مبارك آن حضرت را بوسیدم؛ و چون گریه می كردم حضرت فرمود: چرا گریه می كنی؟
عرض كردم: ای مولایم! بر غریبی و دوری مسافت خانه ام از شما و همچنین بر ناتوانی خویش گریه می كنم از این كه نمی توانم مرتب به خدمت شما برسم و كسب فیض نمایم.
حضرت فرمود: و اما در رابطه با ناتوانی و ضعف جسمانیت، متوجه باش كه اولیاء و دوستان ما در این دنیا به انواع بلا و مصائب گرفتار می شوند، و مؤمن در این دنیا هر كجا و در هر وضعیتی كه باشد غریب خواهد بود تا آن كه به سرای باقی رحلت كند.
اما این كه گفتی در مسافت دوری هستی، پس به جای دیدار با ما، به زیارت قبر امام حسین علیه السلام برو؛ و بدان آنچه را كه در قلب خود داری و معتقد به آن باشی با همان محشور خواهی شد.
سپس حضرت فرمود: آن شربت را چگونه یافتی؟
عرض كردم: شهادت می دهم بر این كه شما اهل بیت رحمت هستید، من قدرت و توان حركت نداشتم؛ ولیكن به محض این كه آن شربت را نوشیدم، ناراحتیم برطرف شد و خوب شدم.
حضرت فرمود: آن شربت دارویی بر گرفته شده از تربت قبر مطهر امام حسین علیه السلام است، كه اگر با اعتقاد و معرفت استفاده شود شفاء و درمان هر دردی خواهد بود. [1] .
روزی در مدینه بیمار بودم، امام محمد باقر علیه السلام توسط غلامش ظرفی كه در آن شربتی مخصوص قرار داشت و در پارچه ای پیچیده بود، برایم فرستاد.
وقتی غلام آن شربت را به من داد، گفت: مولا و سرورم فرموده است: باید برای درمان و علاج بیماری خود، آن را بنوشی.
هنگامی كه خواستم آن را بنوشم، متوجه شدم كه آن شربت بسیار خوشبو و خنك است.
و چون شربت را نوشیدم، غلام گفت: مولایم فرموده است: پس از آن كه شربت را نوشیدی، حركت كن و نزد ما بیا.
من در فكر فرو رفتم كه چگونه به این سرعت خوب شدم؟!
و این شربت چه داروئی بود؟ چون تا قبل از نوشیدن شربت قادر به حركت و ایستادن نبودم.
به هر حال حركت كردم و به حضور امام علیه السلام شرفیاب شدم؛ و دست و پیشانی مبارك آن حضرت را بوسیدم؛ و چون گریه می كردم حضرت فرمود: چرا گریه می كنی؟
عرض كردم: ای مولایم! بر غریبی و دوری مسافت خانه ام از شما و همچنین بر ناتوانی خویش گریه می كنم از این كه نمی توانم مرتب به خدمت شما برسم و كسب فیض نمایم.
حضرت فرمود: و اما در رابطه با ناتوانی و ضعف جسمانیت، متوجه باش كه اولیاء و دوستان ما در این دنیا به انواع بلا و مصائب گرفتار می شوند، و مؤمن در این دنیا هر كجا و در هر وضعیتی كه باشد غریب خواهد بود تا آن كه به سرای باقی رحلت كند.
اما این كه گفتی در مسافت دوری هستی، پس به جای دیدار با ما، به زیارت قبر امام حسین علیه السلام برو؛ و بدان آنچه را كه در قلب خود داری و معتقد به آن باشی با همان محشور خواهی شد.
سپس حضرت فرمود: آن شربت را چگونه یافتی؟
عرض كردم: شهادت می دهم بر این كه شما اهل بیت رحمت هستید، من قدرت و توان حركت نداشتم؛ ولیكن به محض این كه آن شربت را نوشیدم، ناراحتیم برطرف شد و خوب شدم.
حضرت فرمود: آن شربت دارویی بر گرفته شده از تربت قبر مطهر امام حسین علیه السلام است، كه اگر با اعتقاد و معرفت استفاده شود شفاء و درمان هر دردی خواهد بود. [1] .
[1] بحارالانوار: ج 101، ص 120، ح 9، اختصاص شيخ مفيد: ص 52.